Ότι φάμε, ότι πιούμε...

Όλοι λένε ότι υπάρχει κρίση. Εγώ βλέπω παντού απόγνωση.
Ο όρος “κρίση” προέρχεται, προφανώς, από το “κρίνω” δηλαδή σκέφτομαι και παίρνω αποφάσεις. Κι όμως παρατηρώ παντού μόνο πόνο, φόβο και ατομικές ή συντεχνιακές αντιδράσεις. Ο καθένας αντιδρά για το πρόβλημα του χωρίς να νοιάζεται για το πρόβλημα των άλλων και το κυριότερο χωρίς να αναζητά τις κοινές αιτίες που δημιουργούν παρόμοια προβλήματα σε όλους. Προσπαθούμε αγωνιωδώς να κερδίσουμε χρόνο, ανηφορίζοντας σε μια κυλιόμενη σκάλα που κινείται καθοδικά, ο καθένας για τον εαυτό του, ο καθένας για το “παρόν” του, αποφεύγοντας όχι απλά να σχεδιάσει αλλά ούτε καν να αντικρίσει το μέλλον.
Αυτή η κοινωνία, του παρόντος, έχει ένα μόνο βέβαιο μέλλον, το “αβέβαιο”.

Κι όμως θα αλλάξει...