Αργία μήτηρ πάσης κακίας. (Με αφορμή τα επεισόδια με το Νταλάρα)

Σάπια η ανοχή τόσα χρόνια, κατάντια η σημερινή αντίδραση.
Αν η κατάσταση που διανύουμε απαιτεί ψύχραιμες κρίσεις και όχι χολικές αντιδράσεις θα επισήμαινα τα παρακάτω:
α) Όταν κάποιος πολίτης είναι εξαιρετικός - αυθεντία στο επαγγελματικό του αντικείμενό ΔΕΝ είναι απαραίτητα αυθεντία - εξαιρετικός σε όλα τα αντικείμενα πχ. ο Νταλάρας κι ακόμη περισσότερο ο Θεοδωράκης είναι εξαιρετικοί καλλιτέχνες αλλά στην πολιτική μπορεί να υπολείπονται ή απλά να διαφωνούμε μαζί τους.  Παρόλα αυτά δικαιούνται να εκφράζονται και να επικοινωνούν τις απόψεις τους.
β) Έζησα από κοντά τον πειθαρχημένο και μεθοδικό τρόπο εργασίας του Νταλάρα και μπορώ να δηλώσω ότι αγγίζει το τέλειο. Δεν είναι καθόλου τυχαία η επιτυχία του.  Συνδυάζει χάρισμα, καλλιέργεια και μέθοδο.  Απ' την άλλη είναι ανθρώπινο οι επιτυχίες κάποιων μοναδικών προσώπων να καταδιώκουν και να εξαγριώνουν τους δύστυχους που δεν κατάφεραν κάτι αξιοσημείωτο στη ζωή τους.  Ίσως όσοι αντιδρούν έτσι είναι άνθρωποι που αισθάνονται ότι η κοινωνία δεν τους άφησε χώρο να ζήσουν και να δημιουργήσουν ή περιορίζει το μέλλον τους.  Αποτελούν ωστόσο οι πράξεις αυτές αισιόδοξα στοιχεία μιας επερχόμενης αλλαγής;  Είναι δείγματα συμπεριφοράς που οδηγούν σε μια άλλη, δίκαια και απελευθερωμένη κοινωνία; Δεν νομίζω.
Όταν ο καθένας μας είναι εξαιρετικός σε ότι κάνει, τιμά τον τόπο του, παράγει πολιτισμό και αναδεικνύει την πατρίδα του.
Προσωπικά θαυμάζω το ότι ο Νταλάρα ΖΕΙ κάθε του στιγμή, εύκολη και δύσκολη.  Μάλλον ποτέ δεν διάλεγε την εύκολη διαδρομή.