Ο χρυσός, το ανυπόληπτο κράτος και οι "χρυσοθήρες" της πολιτικής...

Είναι ο «Χρυσός» το πρόβλημα στη Χαλκιδική;

Όχι δεν είναι απαραίτητα ο Χρυσός το Πρόβλημα στη Χαλκιδική. Υπάρχει όμως τεράστιο θέμα αναξιοπιστίας του Κράτους και ειδικότερα των Περιφερειών.

Από την ακαδημαϊκή σκοπιά θα μπορούσαν να είναι αυστηρότεροι οι περιβαλλοντικοί όροι και οι προϋποθέσεις για κάθε επένδυση αλλά όπως είναι γνωστό η Ευρωπαϊκή Ένωση πρωτοστατεί, παγκοσμίως, και εφαρμόζει μια από τις αυστηρότερες περιβαλλοντικές πλατφόρμες προϋποθέσεων.  Είναι επίσης γνωστό ότι άλλες μεγάλες χώρες ανταγωνίζονται αθέμιτα την Ευρώπη με πολύ χαμηλότερα ανθρωπιστικά και περιβαλλοντικά στάνταρτ.

Οι επενδύσεις και τα όρια δεν είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα μας.  Δυστυχώς στην Ελλάδα ισχύει το παράλογο, ο εντοπισμός των περιβαλλοντικών παραβάσεων και η σύγκρουση με τους παρανομούντες να επαφίεται στην ατομική ευαίσθητων πολιτών που ενίοτε βρίσκουν απέναντί τους, σύμμαχο των παραβατών, λειτουργούς του κράτους που χρησιμοποιούν ως αναπτυξιακό εργαλείο «τα στραβά μάτια» σε περιβαλλοντικά και ερ

γασιακά έγκλημα (πχ. να μην κλείσουμε την εταιρεία που ρυπαίνει γιατί θα μείνουν στο δρόμο 50 εργαζόμενοι).

Απαιτείται να αλλάξουμε το Κράτος, και ειδικότερα την Περιφέρεια έτσι ώστε να λειτουργεί ως φορέας καθολικής και βιώσιμης ανάπτυξης και όχι ως αδιάφανος μηχανισμός υποστήριξης συγκεκριμένων μικρών και μεγάλων συμφερόντων, παρεμβαίνοντας αθέμιτα στο ανταγωνισμό των επιχειρήσεων, είτε εμποδίζοντας κάποιες με γραφειοκρατικά προσχήματα, είτε επιτρέποντας την λειτουργία σε άλλες επιχειρήσεις που δεν πληρούν τις απαραίτητες προϋποθέσεις. 

Ανήκω λοιπόν κι εγώ στους πολίτες που δυσπιστούν τόσο για  την οργανωτική ικανότητα των μηχανισμών ελέγχου (υπο-στελέχωση) όσο και για τις προθέσεις αρκετών εκ των διοικούντων και για αυτό δυσπιστώ και για την επένδυση που αφορά τον χρυσό της Χαλκιδικής. 

Ωστόσο θεωρώ άστοχο και παραπλανητικό το ερώτημα προς τους υποψηφίους Περιφερειάρχες εάν είναι υπέρ ή κατά της τάδε ή της δείνα επένδυσης.  Το πολίτευμα μας δεν είναι Περιφερειακή "Φεουδαρχική" Δημοκρατία.  Οι Περιφερειάρχες θα κληθούν να διοικήσουν με βάσει τους Νόμους της Ελληνικής Δημοκρατίας, δεν έχουν δηλαδή αρμοδιότητά να αποφασίζουν για τα πάντα και είναι προφανές ότι τις περισσότερες φορές που παίρνουν θέση το κάνουν, «πετώντας την μπάλα στην κερκίδα»  εκμεταλλεύονται το δημόσιο αίσθημα για άλλες σκοπιμότητες.

Αφού η Βουλή και η Κυβέρνηση είναι που αποφασίζουν για τις μεγάλες επενδύσεις μέσα από ειδικές διαδικασίες, για τις οποίες θα μπορούσαμε να πούμε και να κάνουμε πολλά αλλά δεν είναι της παρούσης, η Περιφέρεια οφείλει να προσαρμοστεί αναλόγως.  Υπάρχουν δυνατότητες ουσιαστικής παρέμβασης της Περιφέρειας η οποία μπορεί, θέτοντας ως πρώτη προτεραιότητα την αυστηρή και αμερόληπτη τήρηση των Νόμων και των αυστηρών Ευρωπαϊκών κανόνων, να αποτρέψει αποικιοκρατικές και άλλες συμβάσεις που προκαλούν μεγάλο τοπικό ενδιαφέρον,  κάνοντας δύσκολη τη ζωή όσων σκοπεύουν να «ασελγήσουν στο σώμα της», αλλά και να απομυθοποιήσει, μέσω των σχολαστικών ελέγχων πιθανές πλάνες για επιπτώσεις που δεν υφίστανται.