Από Μισθωτός Εργάτης, Ελεύθερος Πολίτης

Δεν θα ήταν υπερβολή να περιγράψουμε την τελευταία εικοσαετία ως “Κοσμογονική”, με την πλήρη σημασία του όρου.   Ένας καινούργιος κόσμος κυοφορείται, και ανάλογα με το πως θα αντιδράσουν τα πολιτικά υποκείμενα και οι μάζες, δεν είναι απίθανο στον δυτικό ανεπτυγμένο κόσμο, να γεννηθεί κάτι εντελώς διαφορετικό πολιτικά και κοινωνικά.

Οι απανωτές κρίσεις σε συνδυασμό με την απόλυτη διάχυση της πληροφορίας, το υψηλό επίπεδο κατάρτισης, που ειδικά οι νέοι άνθρωποι ενσωματώνουν, και την πεποίθηση δικαιωμάτων που επικρατεί στο δυτικό κόσμο, μετεξέλιξε το μισθωτό εργάτη σε εν δυνάμει ελεύθερο πολίτη. 

Ο εργαζόμενος από απλό “εξάρτημα μιας μηχανής”,  από διεκπεραιωτής ενός τμήματος μιας παραγωγικής διαδικασίας, εκπαιδεύτηκε με βίαιο, αναγκαστικό και βιωματικό τρόπο, σε οικονομικά και διαχειριστικά αντικείμενα που αγνοούσε και δεν τον ενδιέφεραν. Επιπροσθέτως ο εργαζόμενος άρχισε να ασχολείται με θέματα επενδύσεων, χρηματιστηρίου, ακινήτων, επιχειρηματικότητας... κάτι που μέχρι πρότινος έκαναν μόνο οι πλούσιοι.

Οι πλούσιοι “τεμπελιάζουν” και ενώ στο παρελθόν κινούσαν τις επιχειρήσεις, τις τέχνες, τον πολιτισμό, την πολιτική, πλέον ασχολούνται (πάλι δια αντιπροσώπων) μόνο με το χρήμα και σταδιακά εκχωρούν όλες τις δημιουργικές δραστηριότητες.  Με αυτό τον τρόπο άθελά τους δημιουργούν ασύμμετρους πόλους πολιτικής και οικονομικής εξουσίας.

Οι δε εργάτες, του ανεπτυγμένου κόσμου, που μέχρι τότε κοιτούσαν μόνο την δουλειά τους, την οποία αρκετοί έχασαν, αναγκάστηκαν να δουν και την δουλειά των “από πάνω” τους και κατάλαβαν πόσο κοντά τους βρίσκονται με αποτέλεσμα να απομυθοποιήσουν σε μεγάλο βαθμό τους ηγέτες και τους κυβερνήτες του.

Ο ίδιος ο πλούτος απομυθοποιήθηκε, τεράστιες περιουσίες, κάθε λογής, απαξιώθηκαν και η κοινωνία κλήθηκε να τις αποκαταστήσει καταδεικνύοντας το πόσο κοινωνική είναι τελικά η ιδιωτική περιουσία των λίγων.  

Είμαι σίγουρος ότι αυτά που περιγράφω για πολλούς νέους θεωρούνται αυτονόητα αλλά είμαι επίσης βέβαιος ότι ελάχιστοι κατανοούν το ποιοτικό άλμα που συντελείται στην κοινωνία.  Οι πολίτες δηλαδή αντιλαμβάνονται τις αδυναμίες των διαχειριστών της οικονομικής και πολιτικής εξουσίας ως μια δύναμη που υπήρχε και μειώθηκε ενώ αντίθετα αυτό που άλλαξε είναι πως αυξήθηκε και η δική τους δυνατότητα να κατανοήσουν και να κυβερνήσουν, κάτι που δεν είχαν οι γονείς τους.

Ελάχιστοι δηλαδή αντιλαμβάνονται, ότι δημιουργείται η δυνατότητα να περάσουμε από μια κοινωνία με “μεγάλους ηγέτες¨ και οπαδούς, σε μια κοινωνία που όλοι οι πολίτες θα είναι ελεύθεροι και κυβερνήτες.
Με αυτό το σκεπτικό και στις επερχόμενες εκλογές οι πολίτες θα έπρεπε να ψηφίζουν "υπηρέτες" και όχι "αφεντικά".  Αν, δηλαδή, είχαν "Επιχείρησή" θα προσλάμβαναν ως Διευθυντή, κάποιον γνωστό για να του κάνουν χάρη; Θα αδιαφορούσαν και θα άφηναν άλλους να αποφασίσουν; Θα έβαζαν "νταήδες να τα σπάσουν" για να εκδικηθούν την προηγούμενη διοίκηση της εταιρείας τους;
Το Δημόσιο είναι η Επιχείρησή μας! Οι Πολ΄τες οφείλουμε να ψηφίζουμε εκείνους που θα προσλαμβάναμε, ως Διευθυντές στην Επιχείρησή μας, ΚΑΙ ΟΧΙ εκείνους που λένε ότι θα μας προσλάβουν ως εργάτες στο μαγαζί μας.
Νίκος Μανομενίδης υποψήφιος Περιφερειακός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης με το συνδυασμό "Πολίτες Μπροστό" και τη Νιόβη Παυλίδου.