Η ζωή των ανθρώπων είναι κοινωνικά και συναισθηματικά συνδεδεμένη με την επαγγελματική τους δραστηριότητα και με την κατοικία τους. Τόσο η εξέλιξη των μέσων μεταφοράς όσο και το άνοιγμα των εθνικών συνόρων επέτρεψαν όλο και ευκολότερα οι άνθρωποι να αλλάζουν κατοικία για επαγγελματικούς λόγους αλλά και να αποκτούν δεύτερη κατοικία εντός και εκτός της χώρας καταγωγής τους.
Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια περιοχή τόσο μεγαλύτερες προσδοκίες επαγγελματικής σταδιοδρομίας “υπόσχεται”, ενώ πολλοί άνθρωποι, για λόγους, ασφάλειας, φυσικού κάλλους, ευνοϊκών περιβαλλοντικών και κλιματικών συνθηκών, επιλέγουν να κατοικήσουν μόνιμα η προσωρινά για κάποιο τμήμα της ζωής τους σε διαφορετική περιοχή από εκείνη που γεννήθηκαν ή και εργάστηκαν. Οι ροπές αυτές έχουν ως αποτέλεσμα την προσέλκυση πληθυσμού στις δημοφιλείς περιοχές με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ζήτηση στέγης η οποία με τη σειρά της αυξάνει τις τιμές των ακινήτων.
Αντίθετα οι περιοχές που δεν μπορούν να προσφέρουν απασχόληση ή είναι υποβαθμισμένες περιβαλλοντικά απογοητεύουν και απομακρύνουν τους πολίτες με αποτέλεσμα να υποχωρούν και οι τιμές.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κατοικία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ενός ατόμου αλλά και μιας οικογένειας με μια κοινότητα αλλά και ένα έθνος. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνείδηση αρκετών ανθρώπων πατρίδα είναι ο τόπος που γεννήθηκαν και ζουν, όχι ο τόπος των προγόνων τους, και αντίστροφα όταν προσβάλλεται το δικαίωμα τους στην κατοικία (πλειστηριασμοί) οι άνθρωποι αισθάνονται προδομένοι από την πατρίδα τους.
Εκτός από θεμελιώδη δεσμό της κοινωνίας η κατοικία αποτελεί ένα χώρο ασφάλειας, συνεύρεσης και δημιουργίας αλλά και κοινωνικής επιρροής της οικογένειας. Έχει αποδειχθεί ότι η μόνιμη κατοικία καθιστά τους πολίτες κοινωνικά υπεύθυνους και απαλείφει φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους γίνονται γείτονες τα παιδιά τους μεγαλώνουν μαζί, νέες οικογένειες, παράδοση.
Η κατοικία αποτελεί επίσης σημαντικό οικονομικό μέγεθος. Το μεγαλύτερο τμήμα του οικογενειακού προϋπολογισμού κατευθύνεται στις δαπάνες στέγασης ενώ η κατοικία αποτελεί την λαϊκότερη μορφή αποταμίευση και επένδυσης. Αποτέλεσμα αυτών είναι μεγάλος αριθμός επαγγελματικών δραστηριοτήτων να επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από την αγορά των ακινήτων.
Έχει υπολογισθεί ότι κάθε νέο σπίτι δημιουργεί δυο νέες μόνιμες θέσεις απασχόλησης.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να υπολογίσουμε την εμπορική αξία των ακινήτων όλοι δε αναγνωρίζουν ως βασικότερη παράμετρο την τοποθεσία. Στη χώρα μας δεν δικαιολογείται αυτή η καταρράκωση των τιμών των ακινήτων μιας δεν έχει αλλάξει τοποθεσία.
Η κρίση που βιώνουμε είναι χρηματοοικονομική, θα μπορούσαμε απλοϊκά να πούμε ότι είναι τεχνητή κρίση που προέκυψε από την ραγδαία πτώση των εισοδημάτων και από την ολοκληρωτική διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Όπως τεχνητή ήταν και η αύξηση των τιμών το διάστημα 2003-2006 όταν οι Τράπεζες πλειοδοτούσαν σε άκριτες φθηνές χρηματοδοτήσεις και η κυβέρνηση επί Υπουργίας κ. Αλογοσκούφη προανήγγειλε έξι μήνες πριν εφαρμοσθούν, τις φορολογικές επιβαρύνσεις (ΦΠΑ στις νέες κατασκευές), εξαναγκάζοντας οικοπεδούχους και εργολάβους σε ακραία δραστηριότητα και πλειοδοσία αντιπαροχών.
Όπως προαναφέραμε με την ύφεση δεν καταρρακώθηκαν μόνο οι οικονομικές, κλονίστηκαν και κοινωνικές αξίες και μια από αυτές τις αξίες που κλονίστηκε είναι η αξία της κατοικίας για την κοινωνία η οποία πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί. Η σπέκουλα και η κερδοσκοπία δεν πρέπει να περάσουν στην καθημερινότητά μας. Η οικονομική αστοχία κάποιων πολιτών δεν πρέπει να μετατρέψει τις γειτονιές σε ζούγκλες και οι αξίες πρέπει να αποκατασταθούν άμεσα.
Τα “κόκκινα δάνεια” πρέπει να επιμηκύνουν με ευνοϊκούς όρους έτσι ώστε να γίνουν βιώσιμα.
Στις περιπτώσεις στις οποίες οι ιδιοκτήτες δεν επιθυμούν να κρατήσουν τα ακίνητα τους θα πρέπει οι Τράπεζες να διευκολύνουν τις πωλήσεις είτε περιορίζοντας τις απαιτήσεις τους (κουρεύοντας το δάνειο) είτε χρηματοδοτώντας τον νέο φερέγγυο αγοραστή στο 100% του οφειλόμενου υπόλοιπου (που η ίδια τράπεζα είχε εγκρίνει στο παρελθόν) εξαλείφοντας παράλληλα πλήρως το βάρος από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη.
Τα σπίτια δεν πρέπει να βγουν σε πλειστηριασμούς. Αν συμβεί αυτό θα υποτιμηθούν ακόμη περισσότερο όλες οι περιουσίες αλλά και οι εμπράγματες εξασφαλίσεις πάνω στις οποίες βασίζεται κάθε δανεισμός και κάθε μελλοντική επιχειρηματική ανάπτυξη.
Αφού οι πολίτες έσωσαν τις Τράπεζες πρέπει και οι Τράπεζες τώρα να σώσουν τους πολίτες.
Όσο πιο ανεπτυγμένη είναι μια περιοχή τόσο μεγαλύτερες προσδοκίες επαγγελματικής σταδιοδρομίας “υπόσχεται”, ενώ πολλοί άνθρωποι, για λόγους, ασφάλειας, φυσικού κάλλους, ευνοϊκών περιβαλλοντικών και κλιματικών συνθηκών, επιλέγουν να κατοικήσουν μόνιμα η προσωρινά για κάποιο τμήμα της ζωής τους σε διαφορετική περιοχή από εκείνη που γεννήθηκαν ή και εργάστηκαν. Οι ροπές αυτές έχουν ως αποτέλεσμα την προσέλκυση πληθυσμού στις δημοφιλείς περιοχές με αποτέλεσμα να αυξάνεται η ζήτηση στέγης η οποία με τη σειρά της αυξάνει τις τιμές των ακινήτων.
Αντίθετα οι περιοχές που δεν μπορούν να προσφέρουν απασχόληση ή είναι υποβαθμισμένες περιβαλλοντικά απογοητεύουν και απομακρύνουν τους πολίτες με αποτέλεσμα να υποχωρούν και οι τιμές.
Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η κατοικία αποτελεί τον συνδετικό κρίκο ενός ατόμου αλλά και μιας οικογένειας με μια κοινότητα αλλά και ένα έθνος. Δεν είναι τυχαίο ότι στη συνείδηση αρκετών ανθρώπων πατρίδα είναι ο τόπος που γεννήθηκαν και ζουν, όχι ο τόπος των προγόνων τους, και αντίστροφα όταν προσβάλλεται το δικαίωμα τους στην κατοικία (πλειστηριασμοί) οι άνθρωποι αισθάνονται προδομένοι από την πατρίδα τους.
Εκτός από θεμελιώδη δεσμό της κοινωνίας η κατοικία αποτελεί ένα χώρο ασφάλειας, συνεύρεσης και δημιουργίας αλλά και κοινωνικής επιρροής της οικογένειας. Έχει αποδειχθεί ότι η μόνιμη κατοικία καθιστά τους πολίτες κοινωνικά υπεύθυνους και απαλείφει φαινόμενα παραβατικής συμπεριφοράς. Άνθρωποι άγνωστοι μεταξύ τους γίνονται γείτονες τα παιδιά τους μεγαλώνουν μαζί, νέες οικογένειες, παράδοση.
Η κατοικία αποτελεί επίσης σημαντικό οικονομικό μέγεθος. Το μεγαλύτερο τμήμα του οικογενειακού προϋπολογισμού κατευθύνεται στις δαπάνες στέγασης ενώ η κατοικία αποτελεί την λαϊκότερη μορφή αποταμίευση και επένδυσης. Αποτέλεσμα αυτών είναι μεγάλος αριθμός επαγγελματικών δραστηριοτήτων να επηρεάζεται άμεσα ή έμμεσα από την αγορά των ακινήτων.
Έχει υπολογισθεί ότι κάθε νέο σπίτι δημιουργεί δυο νέες μόνιμες θέσεις απασχόλησης.
Υπάρχουν διάφοροι τρόποι για να υπολογίσουμε την εμπορική αξία των ακινήτων όλοι δε αναγνωρίζουν ως βασικότερη παράμετρο την τοποθεσία. Στη χώρα μας δεν δικαιολογείται αυτή η καταρράκωση των τιμών των ακινήτων μιας δεν έχει αλλάξει τοποθεσία.
Η κρίση που βιώνουμε είναι χρηματοοικονομική, θα μπορούσαμε απλοϊκά να πούμε ότι είναι τεχνητή κρίση που προέκυψε από την ραγδαία πτώση των εισοδημάτων και από την ολοκληρωτική διακοπή των χρηματοδοτήσεων. Όπως τεχνητή ήταν και η αύξηση των τιμών το διάστημα 2003-2006 όταν οι Τράπεζες πλειοδοτούσαν σε άκριτες φθηνές χρηματοδοτήσεις και η κυβέρνηση επί Υπουργίας κ. Αλογοσκούφη προανήγγειλε έξι μήνες πριν εφαρμοσθούν, τις φορολογικές επιβαρύνσεις (ΦΠΑ στις νέες κατασκευές), εξαναγκάζοντας οικοπεδούχους και εργολάβους σε ακραία δραστηριότητα και πλειοδοσία αντιπαροχών.
Όπως προαναφέραμε με την ύφεση δεν καταρρακώθηκαν μόνο οι οικονομικές, κλονίστηκαν και κοινωνικές αξίες και μια από αυτές τις αξίες που κλονίστηκε είναι η αξία της κατοικίας για την κοινωνία η οποία πρέπει άμεσα να αποκατασταθεί. Η σπέκουλα και η κερδοσκοπία δεν πρέπει να περάσουν στην καθημερινότητά μας. Η οικονομική αστοχία κάποιων πολιτών δεν πρέπει να μετατρέψει τις γειτονιές σε ζούγκλες και οι αξίες πρέπει να αποκατασταθούν άμεσα.
Τα “κόκκινα δάνεια” πρέπει να επιμηκύνουν με ευνοϊκούς όρους έτσι ώστε να γίνουν βιώσιμα.
Στις περιπτώσεις στις οποίες οι ιδιοκτήτες δεν επιθυμούν να κρατήσουν τα ακίνητα τους θα πρέπει οι Τράπεζες να διευκολύνουν τις πωλήσεις είτε περιορίζοντας τις απαιτήσεις τους (κουρεύοντας το δάνειο) είτε χρηματοδοτώντας τον νέο φερέγγυο αγοραστή στο 100% του οφειλόμενου υπόλοιπου (που η ίδια τράπεζα είχε εγκρίνει στο παρελθόν) εξαλείφοντας παράλληλα πλήρως το βάρος από τον προηγούμενο ιδιοκτήτη.
Τα σπίτια δεν πρέπει να βγουν σε πλειστηριασμούς. Αν συμβεί αυτό θα υποτιμηθούν ακόμη περισσότερο όλες οι περιουσίες αλλά και οι εμπράγματες εξασφαλίσεις πάνω στις οποίες βασίζεται κάθε δανεισμός και κάθε μελλοντική επιχειρηματική ανάπτυξη.
Αφού οι πολίτες έσωσαν τις Τράπεζες πρέπει και οι Τράπεζες τώρα να σώσουν τους πολίτες.
No comments:
Post a Comment